De plek van 1,1 miljoen

Vandaag was de dag waarop ik eigenlijk dit hele reisje gebasseerd had. Ik wilde namelijk al een heel lange tijd erg graag Auschwitz en Birkenau bezoeken. Omdat ik dit niet graag alleen wilde doen had ik geprobeerd dit te combineren met een vakantie van mijn ouders. Deze zomer gingen mijn ouders richting Polen en dus was dit het ideale moment om Auschwitz te bezoeken met z'n drieën.

We kwamen rond 12.00 aan bij Auschwitz I, waar al gelijk bleek dat het verplicht was om een gids te nemen die je door het kamp heen zou leiden. De eerst volgende tour zou om 12.30 beginnen. In de tussentijd konden we een film bekijken over Auschwitz. Helaas was deze in het Pools en helaas was deze niet ondertitelt. Erg lastig te volgen dus, maar veel beelden spraken al voor zich.

Om 12.30 was het dan zo ver, de tour begon. We begonnen bij het wereldberoemde 'Arbeit macht frei' poort. Dit was voor mij het eerste kippenvel moment van de dag. Als je beseft hoe onvoorstelbaar veel mensen er door die poort de dood tegemoet zijn gelopen lopen de rillingen over je rug. Vervolgens gingen we door verschillende barrakken, waarin men vaak met duizend(en) mensen sliepen. Het is zo onwerkelijk dat je je eigenlijk niet beseft waar je loopt.

Nadat we een aantal barrakken hadden gezien kwamen we in een soort tentoonstellingsruimte waarin twee ton menselijk haar lag, van kampbewoners van Auschwitz. Op het moment dat ik al dat haar zag liggen besefte ik pas goed hoe ongelofelijk veel mensen (1,1 miljoen!) hier de dood in zijn gejaagd. En dit was dan natuurlijk nog maar een fractie van al het haar.

Eigenlijk was de hele rondleiding in Auschwitz I te bizar om te beseffen wat er allemaal gebeurt is. Op een gegeven moment stonden we in de enige overgebleven gaskamer. Op dat moment sta je in een ruimte waar honderdduizenden mensen uitgeroeid zijn op de meest vreselijke manier, op dat moment stond het kippenvel behoorlijk dik op m'n armen.

We gingen van Auschwitz I naar AuschwitzII-Birkenau met een bus. Daar eenmaal aangekomen bleek dit terein nog veel en veel groter te zijn dan Auschwitz I. Niet te beseffen hoeveel mensen hier vermoord zijn. Erg onwerkelijk allemaal. Het eerste wat we te zien kregen waren opnieuw barrakken, mensen hebben hier geleefd onder omstandigheden waar wij ons helemaal geen voorstelling van kunnen maken.

Nadat we de barrakken gezien haddem liepen we naar de plek waar de transporten aankwamen en waar beslist werd over het lot van de gevangenen. Op deze plek werd beslist of je de gaskamer in ging of dat je mocht blijven leven. Een plek waar enkele mannen beslist hebben over het leven van honderdduizenden mensen, ook dit is weer te bizar om te kunnen bevatten. Aan het einde van het kamp staan twintig gedenkstenen, waaronder een in het Nederlands. Bij het lezen van deze steen stond het kippenvel wederom op m'n armen.

Na de ingestorte gaskamers bekeken te hebben, die overigens vele male groter waren dan de gaskamer in Auschwitz I, was de rondleiding afgelopen. In totaal hebben we 3,5 uur rondgelopen in Auschwitz en zijn er vier momenten geweest die me echt bij gebleven zijn. De 'Arbeit macht frei' poort, het menselijke haar, de nog in tact zijnde gaskamer en de Nederlandse gedenksteen. Ik had van te voren gedacht dat ik constant met een brok in mijn keel daar rond zou lopen, maar dat viel eigenlijk mee. Juist omdat het te bizar is om te beseffen denk ik dat ik emotioneel minder geraakt werd dan ik verwacht had.