Rampenplan

Vandaag begon mijn Balkan-trip 2015. Ik zal tijdens deze trip hopelijk de landen Bulgarije, Servië, Bosnië, Montenegro en Kroatië aan doen.

Ik werd vanochtend wakker in Bologna, waar ik een nacht door had gebracht na een week lang zuipen, stappen en vooral heel veel lachen in Rimini.

De check-uit tijd was helaas redelijk streng en zo kon het gebeuren dat ik om 10.30 buiten m'n kamer stond en vervolgens nog 1,5 uur moest wachten om richting het vliegveld te gaan. Ik zou namelijk pas om 14.45 vliegen. In deze 1,5 uur voelde ik me best wel eenzaam, juist omdat ik een week lang 24/7 supertoffe vrienden om me heen had gehad en nu opeens wel erg alleen was. Gelukkig kon ik WhatsApp contact houden met het thuisfront, wat erg hielp (waarvoor dank).

Eenmaal op het vliegveld aangekomen ging alles vrij soepel (behalve dat m'n gel in beslag genomen werd). En voor ik het wist vertrokken we richting Sofia. Daar landen we twintig minuten eerder dan gepland, 17.10 (plaatselijke tijd, uur later dan in Italië/Nederland) i.p.v. 17.30.

Eenmaal op het vliegveld begon echter het deel waar de titel op slaat. Ik had uiteraard Bulgaars geld (Bulgaarse Lev) nodig voor de komende dagen, en dus wilde ik pinnen op het vliegveld. Echter was het pinautomaat het hier niet mee eens, want die slikte m'n pinpas in en gaf hem niet meer terug. Dus ik een Engels sprekende Bulgaar aangesproken die me wellicht zou kunnen helpen naar die wist ook geen oplossing. Gelukkig kwamen er na vijf minuten (niet overdreven, de langste vijf minuten uit m'n leven) allemaal Windows errors op het scherm en toen kwam m'n pas er uit. Echter had ik toen een ander probleem, ik had namelijk nog steeds geen geld. Gelukkog word ik vervolgens buiten door dezelfde Bulgaar aangesproken dat er ergens anders een pinautomaat is. Hij is zelfs met me meegelopen en heeft eerst zelf gepind om me te laten zien dat het goed werkte. Hele vriendelijke man.

Dit probleem was dus opgelost, ik had geld en wilde graag naar m'n hostel. Dus loop ik naar buiten om m'n bus te pakken, maar hier kwam tegenslag 2. M'n bus rijdt niet. Aangezien ik net een goede ervaring had met een behulpzame Bulgaar vraag ik aan een andere Bulgaar welke bus ik dan moet nemen. Waarna hij zegt ga maar met mij mee want ik moet ook die kant op. Dus wij stappen de bus in, zegt de buschauffeur dat we bij hem geen kaartjes kunnen kopen en maar gewoon moeten gaan zitten. Uiteraard komt een stop later een volledige controleploeg de bus in. Ik vraag aan de Bulgaar of hij ook voor mij het woord wilt doen en dat doet die gelukkig, verder geen consequenties maar aangezien ik nog hardkloppingen had van het pinpasverhaal toch geen fijn moment.

Eenmaal bij het eindpunt v/d bus begeleidt de man me helemaal tot aan mijn metro vanaf de busstop, supervriendelijke man 2.0. Vanaf mijn metrostop loop ik naar m'n hostel en heb ik gelijk aanspraak met een supertoffe turk uit Istanboel, een jongen uit Delhi, India en een jongen uit Japan die gebrekkig Engels spreekt. Na snel wat gegeten te hebben ga ik vroeg slapen, want ik ben kapot, van een week Rimini en van de stress van deze reis. Gelukkig is het wel een verhaal met een goed einde.